Czy możemy mieć płatne przerwy w pracy w Norwegii?

Przepisy dotyczące przerw w pracy są uregulowane w Kodeksie Pracy (Arbeidsmiljøloven).
W dni robocze przekraczające 5½ godziny pracownik musi mieć co najmniej jedną przerwę, ale długość przerwy nie jest regulowana prawnie. W przypadku, kiedy pracujemy co najmniej 8 godzin, pracownik ma prawo do przerwy minimum pół godziny lub dłuższej (Arbeidsmiljøloven § 10-9). Długość oraz częstotliwość przerw ustalana jest z pracodawcą i powinna być zawarta w umowie o pracę.

 

Przerwa nie dolicza się do czasu pracy, więc nie przysługuje nam wynagrodzenie za przerwę.

Istnieją jednak wyjątki od tej reguły. Jeśli w czasie przerwy nie możemy opuścić miejsca pracy lub pracodawca nie dysponuje odpowiednim pokojem socjalnym, czas przerwy powinien być wliczony do czasu pracy. W takim przypadku pracodawca powinien wypłacić nam wynagrodzenie również za przerwę.

 

Jeśli czas pracy przekracza o dwie godziny standardowy wymiar czasu pracy, pracownik ma prawo do przerwy trwającej co najmniej pół godziny, za którą pracodawca musi zapłacić. Przerwa liczona jest wtedy jako czas pracy, więc przysługuje nam również dodatek za nadgodziny.

 

 

W Kodeksie Pracy nie ma przepisów, które pozwalają pracownikom na palenie.

Oznacza to, że, pracodawcy nie mają obowiązku ułatwiania palenia tytoniu. Mogą zabronić palenia zarówno w pomieszczeniach zamkniętych, jak i na świeżym powietrzu na terenie firmy. Jeśli pracownik ma możliwość opuszczenia miejsca pracy w czasie przerwy ustawowej, może on wykorzystać ją do palenia.

 

W niektórych zawodach pracodawca może wykorzystać prawo do ustanowienia całkowitego zakazu palenia w godzinach pracy, w tym podczas przerw, na przykład, jeśli pracownik pracuje z chorymi ludźmi (ponieważ objawy niektórych chorób są pogarszane przez zapach dymu z ubrań).